Onderweg

In 2016 liep ik het St. Olafspad, een Pelgrimstocht van Sundsvall (Zweden) naar Trondheim (Noorwegen). 580 kilometer. Voor het eerst wandelende ik zo’n lange afstand alleen. Een unieke ervaring die me inzichten over mijzelf gegeven heeft, mijn twijfels, onzekerheden en … over hoe fijn het is om alleen te zijn.  

Gesprekje
In de plaats Revsund ontmoette ik Francine Postma, ze logeerde bij vrienden om een reportage te maken over deze wandeltocht. Zij liep een eindje met mij mee tot aan de kerk van Revsund. We hebben daar een gesprekje gevoerd bij het kastje met de stempel die elke pelgrim graag in zijn pelgrimsboekje wil hebben. Ik noem het bewust een gesprekje omdat het kort van duur was. Maar het was een gesprek dat ik nooit vergeten ben. Waarom niet? Ik realiseerde mij pas later dat deze vrouw indruk op mij maakte, omdat zij gedurende de reis regelmatig terugkwam in mijn gedachten. En ik kan je verzekeren dat er gedurende de wandeling er héél wat gedachten voorbij komen.

Onderweg
Francine heeft de tocht gelopen. Tijdens de eerste poging moest ze afhaken vanwege ernstig lichamelijk ongemak, maar ze heeft een nieuwe poging gedaan en deze geheel volbracht. Over deze tweede tocht heeft zij nu een boek geschreven dat de titel ‘Onderweg, alleen over het St. Olavspad’ heeft meegekregen.

Het boek werd eind februari door de post bezorgd. Ik kon het niet laten en ben gelijk begonnen met lezen. Later op de dag kwam Hanneke thuis en hebben we om beurten het boek eigenlijk in één keer uitgelezen.

Herbeleving
Ik heb gedurende het lezen mijn reis uit 2016 weer gelopen. De plekken zijn herkenbaar en sommige van de ontmoetingen zijn met dezelfde mensen, omdat ook ik bij hun mocht verblijven en gastvrij onthaald ben. De beschrijvingen van de verschillende landschappen, de zwaarte van sommige van de etappes en de mensen zijn zo treffend dat ik ze zo weer voor me zag en de herbeleving had van pakweg 5 jaar geleden.

De eerlijkheid waarmee ze mij een inkijkje geeft in wie zij is en wat haar worstelingen zijn, hebben mij ontroerd

Elk mens is uniek en neemt zichzelf mee op een dergelijke reis. Ieder mens verhoudt zich op een andere wijze tot het lijden en het leiden waarvan ontegenzeggelijk sprake is. Het is bij tijd en wijle een beproeving. Francine schrijft daar open en eerlijk over. Niet alleen over de beproevingen die zij ervaart, maar ook over de context die zij met zich meeneemt, omdat zij Francine is met haar verleden, gezin van herkomst en met name ook het gezin dat zij vormt met haar man Maarten en de beide jongens. De eerlijkheid waarmee ze mij een inkijkje geeft in wie zij is en wat haar worstelingen zijn, hebben mij ontroerd. Haar worsteling met de tocht en met wie zij is, dat komt elke pelgrim tegen, wordt misschien het beste gesymboliseerd door De Tas!

De tas
Je kan als pelgrim alles wat je die dag niet nodig hebt, laten vervoeren naar de volgende slaapplaats. Francine kiest daarvoor en hoeft tijdens de wandeling alleen datgene te dragen dat zij die dag nodig heeft. Over het laten vervoeren van de bagage heeft zijn een mening: ‘ik ben geen echte pelgrim’. Doordat zij daar een mening over heeft, gestoeld op de vermeende mening van de ander, draagt zij figuurlijk de tas zeker mee en wel de hele tocht. En ik geloof dat deze tas door haar oordeel, het getob en de strijd daarmee, vele malen zwaarder is geweest dan deze in wekelijkheid was. Over lijden gesproken! Hiermee is mooi beschreven dat we zo vaak een plaatje creëren waar we aan moeten voldoen, waardoor we de werkelijkheid niet accepteren.

Levenstocht
De tocht in z’n algemeenheid en de persoonlijke tocht die Francine gelopen heeft, staat misschien wel symbool voor allerlei zaken waar we mee worstelen en stoeien in het dagelijks leven. Herkenbaar voor mij en ik neem aan niet alleen voor mij. Misschien is dit boek daarmee niet alleen een verhaal over een werkelijke tocht, maar is het ook een beschrijving van een levenstocht.

Misschien is dit boek daarmee niet alleen een verhaal over een werkelijke tocht, maar is het ook een beschrijving van een levenstocht.

En daarmee niet alleen lezenswaardig voor de wandelaar. Overigens is het boek ook fijn om te laten lezen aan degene die de tocht niet hebben gelopen, maar wel erg betrokken waren bij degene die wel liep. 

Kortom: ik kan het een ieder aanraden dit boek te lezen en ik denk weer aan een volgende pelgrimage! Een mooi boek van een moedige vrouw.